Na het overlijden wordt het lichaam zo snel mogelijk ritueel bewassen door een speciale groep mannen of vrouwen uit de familie of van de moskee en wordt deze in een witte lijkwade (kaffan) gewikkeld. Het ritueel wassen wordt Woezoe genoemd.

Na het wassen, wikkelen in de kaffan en kisten van de overledene moet het lijk zo snel mogelijk toevertrouwd worden aan de schoot der aarde, maar daarvoor moet de Djanaaza namaaz (het doden gebed) worden gelezen.

Na het Djanaaza gebed wordt de kist in de juiste Kiebla richting (Mekka ) onmiddellijk in het graf neergelaten en nu kan men de aarde in het graf zetten. Een ieder drie handen vol.

Als het graf is gedicht wordt als afsluiting nog gezamenlijk gebeden door de aanwezigen.

Als het lijk in een stevige kist zit, is een extra tagta (kelder) niet nodig. De deksel van de kist wordt meestal dan verwijderd.

Een kelder (tagta) is alleen nodig, als de overledene alleen in een lijkwade, dus zonder kist wordt begraven. Dit kan ook nog per land en de gebruiken aldaar verschillen.

Het ten gehore brengen van muziek en/of gezang tijdens de opbaring in de aula is ongepast.

Oorspronkelijk zijn vrouwen uitgesloten van deelname aan een begrafenis, maar zeker in Nederland zijn bij meer liberale moslims vrouwen wel welkom bij een teraardebestelling. Samen met de kinderen staan ze op een afstand en kijken toe hoe de mannen de overledene begraven.

Een rouwperiode van 40 dagen kan nu beginnen, waarin er vooral veel wordt gebeden.